Uzaklık… dokunamamak demek. Sarılamamak, koklayamamak. Onun gerçekten var olduğunu gözlerinle görememek, zamanla olmadığına inandırıyor sanki beyin. Kendini hissettirmediğinde… uçup gidiyor gibi.
Uzun mesafe ilişkilerini oldum olası imkansız görmüşümdür. Yanyanalık olmadığında nasıl devam eder sevgililik hali…?
Mektuplar, uzun saatler süren telefon konuşmaları, teknoloji sayesinde kamera karşısında geçirilen saatler ne kadar aktarabilir seviyorluğu…?
Ellerinden tutmadan, saçlarını koklamadan, nefes ısısını hissetmeden sevmek, ne kadar gerçek…?
Yaşanmışlıklar arttıkça pekişen ilişkilerden eksik bir tarafı oluyor uzak mesafe ilişkilerinin. Belli zamanlarda biraraya gelip, sarılıp koklaşmak yetmeyebiliyor her zaman…. hiç bir zaman…!
Araya mesafelerin girdiği, girmek zorunda olduğu beraberliklerde en çok yaşanan sorunlardan biri ayrı geçirilen zamanın nasıl değerlendirildiği sanırım. Başka yerlerde, bambaşka insanlar ile yaşananlar zamanla kıskançlığa doğru giden endişeleri beraberinde getiriyor. Görememek, yanında olamamak can sıkıyor, bu ruh hali sevgiliye yansıtılıyor… ve aslında çokta sevdiğimiz insanın kalbini kırıveriyoruz…!
Her ne kadar sonuna kadar yararlansak bile teknolojiden, sesi bile daha bir mekanik gelir insanın karşısındakine. Onun parfümü bizim tenimizde farklı durur, sürüp kolumuza sabaha kadar koklasak yetinemeyiz. Uzakta olduğunda sevdiğimiz, yalnızlık sarar tüm duvarlarımızı. Ne neşe neşe olur, ne hüzün yerini bulur. Yaslanıp omzuna iki satır anlatmak istersiniz… olmaz… Yan yana gelindiğinde yetmez zaman, saatler an olur… Önceden yapılmış planlar son bulur. Sadece durup gözlerine bakmak istersiniz.
“O öylece dursun orada, sadece gözlerimin içine baksın, ve ben içime çekeyim kokusunu…!
Gittiğinde bende kalan, bir dahaki seferi koklayabilmemi sağlayacak…!”
Uzaklardaki sevgililer kopuk hayatlar yaşarlar, farklı şeyleri görür, farklı şeyleri tadarlar. Alışmışlardır bir defa birbiri olmadan geçirilen zamanlara. Kendi başlarına dolaşmaya, yalnız yemek yemeye belki, uyumaya yalnız başlarına o soğuk yatakta. Birbirlerisiz oluşturdukları alışkanlıkları, arkadaşlıkları, gittikleri ortamlar avutur, oyalar onları…
Ya birbirleri olmadan da tutunabildiklerini fark ederler hayata…
Ya daha da kenetlenir… ve özlemli günlerin açan çiçeklerini koklarlar… taç yaparlar çocuklarına….!
Papatya Somer
|
